CAL É A TÚA OPINIÓN DA DOAZÓN DE ÓRGANOS?

Entra en comentarios e da resposta  ás seguintes preguntas:

1) Que opinas da doazón de órganos?

 (É algo bo, hai cousas máis importantes, nunca mo plantexei,  outros,... )

2) Estás dacordo en doar os teus órganos?

(SI: por solidariedade, por amor, poque é unha forma de dar vida, outros,...)
(NON: porque teño medo, pola relixión, por medo ao tráfico de órganos, por medo á mutilación do corpo, por medo a que se acelere a morte, outros,...)

3) Sabías que ti podes decidir sobre os teus órganos en vida?

( SI: porque o escoitei nos medios de comunicación, porque o falamos na familia, porque coñezo xente que doou os seus órganos, outros,...)

(NON )

4) Que opinión tés da xente que doa os seus órganos?

( Paréceche que regala a vida, que son moi valentes, que se arriscan a que os médicos non se esforcen tanto en salvalos, outros,...)

MECANISMOS DEFENSIVOS DO ORGANISMO

Os leucocitos están criados de tal maneira que só unha vez na vida  lles está  permitido comer opíparamente. Fabrícanse na médula osea, e dela saen cargados de encimas e de outras armas mortíferas, en procura de inimigos. Cando os encontran, devoran tantos como poden. Pouco despois morren como consecuencia desta xogada da seleción natural, que lles leva a cometer semellante acto de gula, fatal para eles, máis destinado  a un ben superior, o de todo o organismo.

                                                       Christian de Duve: A célula viva

Un pouquiño dos mecanismos defensivos do organismo que inflúen no rexeitamento á hora de facer un trasplante. Pincha en Proxecta:

     MECANISMOS DEFENSIVOS   DOS ORGANISMOS

Os seres vivos teñen diferentes mecanismos para defenderse contra os numerosos

axentes patóxenos (virus, bacterias, fungos, etc) que os rodean, ben impedindo a súa

entrada, ou ben, no caso de que ésta se produza, destruíndoos. Estes mecanismos son as

defensas externas e as defensas internas que constituén o SISTEMA INMUNOLÓXICO.

1) DEFENSAS EXTERNAS.

Son a primeira liña defensiva do organismo. Impiden a entrada dos xermes dentro

do corpo. Esta primeira barreira é “inespecífica” é dicir, actúa sobre calquera tipo de

xerme. Os mecanismos defensivos externos poden ser de 3 tipos: físicos, químicos e

microbiolóxicos.

·  Mecanismos físicos:

- Pel (recobren externamente o corpo e as

- Mucosas cavidades dos aparatos que comunican co exterior)

·  Mecanismos químicos: Secrecións ( destrúen ou impiden o

desenvolvemento dos xermes: secrecións ácidas do estómago, vaxina, ...)

·  Mecanismos microbiolóxicos: Flora bacteriana autóctona.

2) SISTEMA INMUNOLÓXICO

Comprende un complexo conxunto de mecanismos que teñen os seres vivos para

defenderse e rexeitar as sustancias alleas (ANTÍXENOS) que penetran no seu interior.

Constitúe a defensa interna do organismo.

O Sistema Inmunitario está formado por un conxunto de órganos, células e moléculas

dispersas por todo o organismo e que van ser responsables da defensa do organismo

fronte a sustancias estrañas.

- A propiedade esencial do Sistema Inmunitario é a TOLERANCIA;

TOLERANCIA é a facultade de distinguir o “propio do alleo”, é dicir, o Sistema

Inmunitario recoñece, responde e elimina as sustancias estrañas, namentres non

reacciona perxundicialmente fronte a moléculas propias do organismo. Cando

este recoñecemento “do propio” se altera prodúcesense RESPOSTAS

INMUNITARIAS CONTRA MOLÉCULAS DO ORGANISMO dando lugar

a trastornos denominados ENFERMEDADES AUTOINMUNITARIAS.

- A reacción de Sistema Inmunolóxico ante a entrada dun antíxeno constitúe a

denominada RESPOSTA INMUNOLÓXICA, que pode ser de dous tipos:

A) RESPOSTA INMUNITARIA INNATA, NATURAL OU INESPECÍFICA.

É a segunda liña defensiva do organismo. Actúa contra calquera sustancia ou axente

que logre penetrar dentro do organismo polo tanto é “inespecífica”, “carece de

memoria” é dicir responde igual fronte a infeccións repetidas.

B) RESPOSTA INMUNITARIA ADAPTATIVA, ADQUIRIDA OU  ESPECÍFICA.

Comprende mecanismos de defensa que se inician trala exposición a un axente

infeccioso. É a terceira liña defensiva do organismo e só actúa contra o antíxeno que a provocou.

Caracterízase por unha “ESPECIFICIDADE” extraordinaria, capaz de recoñecer

detalles estructurais dos antíxenos e por posuír “MEMORIA”, é dicir, que a súa

capacidade defensiva aumentan na segunda e posteriores exposicións ó mesmo

antíxeno. Existen dous tipos de respostas inmunitarias adaptativas: HUMORAL e

CELULAR, nas que participan LINFOCITOS B e T respectivamente.

A RESPOSTA ADAPTATIVA PRIMARIA E A SECUNDARIA:

·  A resposta primaria prodúcese tras o primeiro contacto co antíxeno. É

máis lenta que a secundaria, porque necesita un longo período de latencia

para que os linfocitos B se diferencien e formen células plasmáticas. A

súa acción é menos duradeira e de menor intensidade, xa que nela se

liberan, fundamentalmente IgM (inmunoglobulinas M).

·  A resposta secundaria é a resposta que se pruduce tras un posterior

contacto co antíxeno. A presenza de linfocitos con memoria fai que sexa

máis rápida, máis intensa e máis duradeira, porque nela se liberan sobre

todo IgG (inmunoglobulinas G).

Resposta relativa de anticorpos:

COMPOSICIÓN DO SISTEMA INMUNOLÓXICO

O sistema inmulolóxico atópase nos órganos e nos tecidos linfoides. Na súa acción

participan unha serie de células: células inmunocompetentes e diferentes moléculas.

1. ÓRGANOS E TECIDOS LINFOIDES

Nos órganos e nos tecidos linfoides diferéncianse, maduran e acumúlanse os

diferentes tipos de células inmunocompetentes que forman o sistema

inmunolóxico.,

Divídense en dous grupos:

- Primarios e secundarios.

1.1. Órganos linfoides primarios:

- Aqueles onde se diferencian e maduran os diferentes tipos de linfocitos.

- Son a médula ósea vermella e o timo.

1.2. Órganos e tecidos linfoides secundarios:

Neles os antíxenos interaccionan cos diferentes tipos de linfocitos (póñense en

contacto por primeira vez o linfocito e o antíxeno). Estes son:

-Ganglios linfáticos, Bazo e o Tecido linfoide asociado a mucosas: (amígdalas,

apéndice, placas Peyer,...)

2. CÉLULAS INMUNOCOMPETENTES (leucocitos)

Son células que participan na resposta inmunolóxica. Diferéncianse dous grupos: a

liña mieloide e a liña linfoide.

2.1. LIÑA MIELOIDE

As células da liña mieloide fórmanse e maduran na médula. Desprázanse mediante

pseudópodos e teñen capacidade fagocítica, denomínanse por tanto FAGOCITOS.

Hai tres tipos de fagocitos:

a) GRANULOCITOS: Neutrófilos (son os primeiros que chegan á zona da

infección). Eosinófilos (interveñen en procesos de paralitose, por exemplo

infestación por tenias). Basófilos (interveñen en procesos alérxicos).

b) MONOCITOS E MACRÓFAGOS

Os monocitos son células grandes, sen granulacións (agranulocitos). Emigran dos

capilares aos tecidos e ó facelo, aumentan o seu tamaño e a súa capacidade

fagocítica converténdonse en Macrófagos. Reciben distintos nomes segundo o

tecido onde se acumulan (en conxunto constitúen o SISTEMA RETÍCULO ENDOTELIAL)

Os macrófagos ademáis de intervir na resposta inespecífica fagocitando partículas

estrañas, interveñen na resposta específica como células presentadoras do antíxeno.

c) MASTOCITOS

Pénsase que están relacionados cos basófilos pero non se atopan circulando no

sangue, só os atopamos nos tecidos conxuntivo e mucosas.

Participan na liberación de mediadores inflamatorios (cando no antíxeno se atopa

cun mastocito é como se “pisara unha mina” prodúcese unha “explosión” e libérase

ó medio grande cantidade de histamina e outras sustancia que participan na reacción

inflamatoria).

2.2 LIÑA LINFOIDE

Inclúe os linfocitos que interveñen nos mecanismos de defensa específicos en

colaboración cos macrófagos. Non teñen capacidade fagocítica. Presentan numerosos

receptores na membrana.

Desenvólvense e maduran nos órganos linfoides primarios (médula ósea e timo).

Acumúlanse en grandes cantidades no bazo, nos ganglios linfáticos e noutros tecidos

linfoides. Hai tres tipos principais de linfocitos: Linfocitos B, Linfocitos T e as células

asasinas ou NK.

a) LINFOCITOS B

Prodúcense na médula ósea. Son os responsables da inmunidade específica

humana, pois producen anticorpos específicos ante a presenza dun antíxeno. Se

non son estimulados por un antíxeno, estas células morren en poucos días, pero

se pola contra, se unen con un antíxeno, proliferan e dan lugar a dúas

poboacións:

*Células plasmáticas (producen anticorpos)

*Linfocitos B con memoria (gardan recordó do antíxeno).

b) LINFOCITOS T

Proceden de linfocitos (linfocitos pre-T) da médula ósea que migran ó timo. No

timo, diferéncianse e maduran e de aí pasan aos órganos linfoides secundarios.

Son os responsables da inmunidade celular. Actúan contra células estrañas e

contra células do propio corpo que foron alteradas.

Diferenciamos dous grupos de Linfocitos T:

- Linfocitos T8 : Responsables do rechazo nos trasplantes.

- Linfocitos T4 : Segregan citocinas que activan ós macrófagos e ós T.

c) CÉLULAS ASASINAS ou CÉLULAS NK.

Posúen actividade citotóxica, inducindo a morte de céulas tumorais e de células

infectadas por virus.

3. MOLÉCULAS DO SISTEMA INMUNOLÓXICO

Son distintos compostos químicos que adoitan ser segregados polas células

inmunocompetentes e que interveñen na resposta inmunolóxica.

A) SISTEMA DO COMPLEMENTO: Complementan a acción dos anticorpos.

Está formado por una serie de proteínas séricas:

* Favorecen a inflamación

* Favorecen a fagocitose.

* Favorecen a activación de macrófagos.

* Favorecen a lise celular.

B) CITOCINAS (Proteínas de baixo Pm (peso molecular)). Son producidas

principalmente polos macrófagos e polos linfocitos T 4 .

Función: Regular a resposta inmunolóxica e inflamatoria.

As máis importante son os inteterferóns, as linfocinas, os factores de necrose

tumoral,…

C) ANTICORPOS ou INMUNOGLOBULINAS:

Prodúcenos as células plasmáticas ó reaccionar cos antíxenos.

OS ANTÍXENOS E OS ANTICORPOS:

Antíxenos: Son aquelas moléculas estrañas a un organismo que introducidas

nel, desencadean unha resposta inmunolóxica específica dirixida á súa

destrucción. Son fundamentalmente proteínas.

-Os antíxenos únense aos anticorpos e aos receptores de linfocitos, só por una

pequeña parte da súa superficie (determinante antixénico ou epitopo).

ANTÍXENOS DE HISTOCOMPATIBILIDADE:

Son glicoproteínas que se localican na superficie de todas as células dos

vertebrados. Estas proteínas están codificadas por un grupo de xenes e coñécense co

nome de “complexo maior de histocompatibilidade”.

Estes antíxenos son características de cada individuo; polo tanto constitúen un

“carné de identidade molecular” que permite diferenciar o propio do estraño. A

función destas moléculas é recoñecer o antíxeno e presentalo ás células T.

Poden ser de dous tipos:

- MHC I: Presentan antíxenos procedentes de virus, células tumorais ós

Linfocitos T8 .

- MHC II: Presentan antíxenos ás células T 4 .

ANTICORPOS

Tamén denominados inmunoglobulinas. Prodúcense nas células PLASMÁTICAS

(Linfocitos B activados) e reaccionan cos antíxenos, que provocan a súa aparición, para

neutralizalos e destruílos.

REACCIÓN ANTÍXENO-ANTICORPO

É moi específica. Cada anticorpo só se une con aqueles determinantes antixénicos que

lle son complementarios.

TIPOS DE REACCIÓN ANTÍXENO-ANTICORPO:

a) Reacción de neutralización; o anticorpo, ao unirse co antíxeno, elimina os

efectos negativos que éste ten sobre o organismo invadido. Os anticorpos

neutralizan e impiden a actuación de microorganismos e toxinas liberadas polos

microorganismos.

b) Reacción de precipitación; reacción entre antíxenos solubles e anticorpos, que

forman un complexo insoluble que precipita.

c) Reacción de aglutinación: Fórmanse agregados que sedimentan fácilmente o

que facilitan a súa destrucción ( reacción que se produce nas transfusións entre

grupos incompatibles)

d) Reacción de opsonización. Proceso que consiste en recubrir os antíxenos que

quedan preparados para fagocitarse. O complexo antíxeno-anticorpo, estimula a

actuación de macrófagos e neutrófilos que fagocitan os microorganismos

patóxenos.

3) O TRASPLANTE DE ÓRGANOS E O REXEITAMENTO

O trasplante é unha técnica quirúrxica na que se implanta un inxerto formado por

células, tecidos ou órganos procedentes dun doador nun individuo receptor co fin de

solucionar un proceso patolóxico grave.

Hai distintos tipos de trasplantes:

·  Autoinxerto ou inxerto autóxeno: É o trasplante dun tecido ou órgano

procedente do mesmo individuo.

·  Isoinxerto ou inxerto isoxénico: O doador e o receptor son individuos

da mesma especie xenéticamente idénticos.

·  Aloinxerto ou inxerto aloxénico: O doador e o receptor son individuos

da mesma especie, pero xenéticamente diferentes.

·  Xenoinxerto ou inxerto xenoxénico: É o trasplante no que o doador e o

receptor son individuos de especies diferentes.

O éxito dun trasplante depende principalmente do sistema inmunitario do organismo

receptor, que pode xerar unha resposta de rexeitamento.

O rexeitamento é unha resposta inmunitaria celular específica desenvolvida polos

linfocitos T, que recoñecen os antíxenos do complexo principal de histocompatibilidade

(MHC) presentes no inxerto e tratan de destruílo.

A capacidade para aceptar un trasplante depende de que o individuo receptor comparta

os xenes de histocompatibilidade co doador, polo cal, o grao de rexeitamento depende

da orixe do órgano trasplantado:

* Nos autoinxertos e os isoinxertos non existe rexeitamento posto que as células do

doador son xenéticamente idénticas ás do receptor.

* Nos aloinxertos e nos xenoinxertos, as deferenzas existentes entre o organismo doador

e o receptor dan lugar a rexeitamento.

3.1 INMUNOLOXÍA DO REXEITAMENTO AOS TRASPLANTES

A resposta inmunitaria aos aloinxertos e xenoinxertos ten unha intensidade maior ca que

se produce contra outros antíxenos convencionais. Isto é debido a algunhas

características especiais dos mecanismos inmunolóxicos implicados no rexeitamento

entre as que salientan:

·  As moléculas do MHC aloxénico poder ser recoñecidas directamente

polos diferentes clons de linfocitos T que son específicos para os

complexos formados entre un péptido estraño e unha molécula do MHC

propio.

·  As células presentadoras de antíxenos (CPA) procesan as moléculas do

MHC aloxénico e as presentan coma péptidos asociados a moléculas do

MHC propio que son recoñecidos por linfocitos T H e TC .

·  Os linfocitos T colaboradores (T H ) activan ós linfocitos B que, unha vez

activados, dan lugar a células plasmáticas capaces se segregar anticorpos

específicos contra as células do inxerto.

4) TRASPLANTES E BIOÉTICA

Maila que a ciruxía de trasplantes alcanzou un nivel de éxito moi elevado, o problema

principal que presenta é a escasez de órganos para cubrir a demanda real existente. Se

ben os xenoinxertos e a obtención de órganos e tecidos por métodos biotecnolóxicos son

liñas de investigación abertas, é a doación de órganos a única alternativa válida, cuxo

inconvinte é o baixo número de doadores que existe.

Dende o punto de vista ético, a doación de órganos é un acto solidario que reporta

beneficios ao seres humanos e polo tanto é desexable. Aínda que a lexislación establece

as condicións nas que se debe realizar a extracción e o trasplante de órganos, existen

inquietudes dende o punto de vista ético que radican na desigualdade que poderían ter as

clases menos favorecidas económicamente e no posible comercio de órganos.

Solidarios hasta la médula (Informe Semanal)

Nesta ligazón podes ver unha breve reportaxe emitida en RTVE sobre a doazón de médula ósea.

Solidarios hasta la médula